O Martinie Sjardijnie
Martin Sjardijn studiował w Królewskiej Akademii Sztuk
Pięknych w Hadze. Po ukończeniu studiów
rozpoczął karierę zawodową współpracując z francuską Grupą
Ludic. Grupa ta projektowała futurystyczne
place zabaw na zlecenie domu towarowego De Bijenkorf, które
zostały zrealizowane w czterech lokalizacjach w Holandii i
Francji.
Jego doświadczenie w projektowaniu miejsc zabaw w przestrzeni
publicznej doprowadziło do założenia
Werkgroep Speelbouw (Grupy Roboczej Budownictwa Zabaw), wraz z
Noutem Visserem. Z tą grupą zrealizował
kilka eksperymentalnych placów zabaw w Hadze oraz organizował
przedsięwzięcia artystyczne w przestrzeni publicznej.
W 1975 roku Sjardijn postanowił w pełni poświęcić się malarstwu
autonomicznemu. Doprowadziło to do założenia
odnoszącego sukcesy Haskiego Centrum Sztuki Aktualnej (HCAK),
pierwszego w Holandii przedsięwzięcia stworzonego
przez artystów. HCAK odegrało ważną rolę w rozwoju współczesnej
sceny artystycznej i zapewniło platformę dla
eksperymentalnych i nowatorskich form sztuki.
Od 1984 roku zainteresowania Sjardijna przesunęły się w kierunku
rzeźb w przestrzeni nieważkości. Stworzył koncepcję
„Linia w kosmosie widoczna z ziemi gołym okiem”, która stała się
podstawą przedsięwzięcia „Lustro w kosmosie”. Które to,
we współpracy z Wimem Bijleveldem, zostało zrealizowane w
Omniversum w Hadze.
Około 1990 roku Sjardijn, przy wsparciu Erika Jansena z
Uniwersytetu Technicznego w Delft, rozpoczął badania nad
możliwościami
rzeźby w stanie nieważkości za pomocą interaktywnej wirtualnej
rzeczywistości. Dzięki finansowaniu z Fundacji Mondriaan
mógł rozwinąć sprzęt do wirtualnej rzeczywistości. Doprowadziło
to do stworzenia pierwszego Wirtualnego Muzeum dla Muzeum w
Groningen,
przedsięwzięcia edukacyjnego we współpracy z uczniami Haskiego
Liceum Montessori.
Pomimo innowacyjnych inicjatyw w dziedzinie rzeźby i wirtualnej
rzeczywistości, malarstwo pozostało stałym elementem jego
twórczości. Zainspirowany twórczością Francisa Bacona, w jego
obrazach centralne miejsce zajmuje dramatyczny wizerunek
człowieka. Na zaproszenie Petera Kattenberga Sjardijn pracował i
wystawiał w Nowym Jorku. Następnie na Węgrzech pracował
nad wirtualną rzeczywistością.
W 2010 roku Sjardijn poznał pisarkę i poetkę Anne Borsboom.
Spotkanie to doprowadziło do związku miłosnego i owocnej
współpracy artystycznej, w tym w stworzeniu przedsięwzięcia
„Sztuka Nietzschego”, do którego został zaproszony przez
Anne Woodward. Anne Borsboom wspierała go również w jego
badaniach nad wirtualną rzeczywistością na
TU Delft (Uniwersytet Techniczny w Delfcie) i inspirowała go do
pisania i tworzenia poezji.
Od 2014 roku Sjardijn mieszka i pracuje na przemian we Francji i
Scheveningen. Skupia się na obrazach i rysunkach,
w których centralne miejsce zajmuje postać ludzka. Pod wpływem
Anne zwrócił się również ku literaturze i poezji.
Oprócz ciągłych badań nad wirtualną rzeczywistością, pracuje nad
książką; i pisze wiersze, w których sztuczna
inteligencja (AI) odgrywa ważną rolę.
W swojej sztuce wizualnej eksperymentuje ze sztuczną
inteligencją i poszukuje spontanicznego sposobu pracy,
często inspirowanego modelami, aktami i bezpośrednimi
działaniami. Oprócz Francisa Bacona, ostatnio znajduje
inspirację w
twórczości Tracey Emin.
Twórczość Sjardijna pozostaje nieustannym poszukiwaniem nowych
form i ekspresji, w których ludzka kondycja
egzystencjalna jest zawsze w centrum. Jego praktyka artystyczna,
charakteryzująca się eksperymentem i refleksją
pozostaje innowacyjna i istotna we współczesnym świecie sztuki.